Ve ben öldüm… Ayakta durmuş, etrafımı seyrediyorum…
Hastalıktan kurtulduğumu ve sapasağlam olduğumu hissediyorum… Yakınlarım
cenazemin etrafını sarmış, ağlıyorlar.

Onların ağlaması beni üzüyor. Kendilerine, ölmediğimi, sadece
hastalıktan kurtulduğumu haykırıyorum… Kimse beni dinlemiyor… Beni
görmüyor, sesimi işitmiyor gibiler. Benden çok uzak olduklarını ve
onlarla iletişim kuramadığımı anlıyorum… Cenazeye, özellikle de çıplak olan sol yanına yakın bir ilgi duyduğumu hissediyorum…Cenazeyi
yıkayıp kefenledikten sonra mezarlığa doğru götürmekteler. Ben de
onlarla birlikteyim. Aralarında kimi vahşi ve yırtıcı hayvanların da var
olduğunu, benim dışımda kimsenin onlardan korkmadığını, onların da
kimseye zarar vermediğini görmekteyim. Evcilleşmiş gibiler… İşte mezarlık; cenazeyi
baş tarafından kabre indirdiler. Ben kabrin kenarında, olup bitenleri
seyrediyorum. Bir korku ve dehşettir, sarmış her yanımı… Kabirde bazı
hayvanların ortaya çıkıp cenazeye saldırdığını görünce bu korku daha da
arttı. Cenazeyi kabre koyan adam da hiç onları görmüyormuşçasına
davranıyordu. Adam kabirden çıktıktan sonra, cenazeye duyduğum
yakınlıktan dolayı ben kabre indim ve hayvanları dışarı çıkarmaya
çalıştım. Hayvanlar öylesine çoktu ki, hiç bir şey yapamıyordum. Aynı
zamanda bütün uzuvlarım korkudan titriyordu. Halktan yardım istedim.
Kimse yardıma gelmedi. Kabrin içinde olup bitenleri görmüyor gibiydiler.
Bir anda mezarın içinde beliren kişiler yardımıyla hayvanları
kovabildik. Kendilerine kim olduklarını sormak istedim. Sormama fırsat
vermeden: “Hiç şüphe yok, iyilikler kötülükleri giderir.”[1] dedi ve kayboldular.
O korkunç hayvanlardan kurtulduktan sonra bir de baktım ki, kabrin
üstünü kapatmışlar, beni o dar ve karanlık yerde yalnız bırakarak
evlerine doğru yola koyulmuşlar. Hatta yakın dostlarım ve gece-gündüz
demeden refahları için çalıştığım çoluk çocuğum da beni yalnız
bırakmıştı. Bu vefasızlıktan duyduğum üzüntüyü anlatmam kabil değil.
Mezarın ve yalnızlığın verdiği dehşetle, neredeyse yüreğim ağzıma
gelecekti……”

---

1-Hud Suresi/ 114. ayetÖlümle Başlayan Yolculuk / M. Hasan Necefî
KAYNAK:http://www.karsehlibeyt.org/ramazan-ozel/olumle-baslayan-yolculuk.html